In deze serene compositie wordt de kijker verwelkomd door een vage weergave van de Waterloo-brug, omhuld door de zachte omhelzing van de schemering. De zachte penseelstreken creëren een dromerige sfeer, waarin de contouren van de brug oplossen in de mist. Monet's meesterlijke spel van licht en reflectie vangt de vergankelijke schoonheid van het moment; fonkeling van geel en roze danst op het wateroppervlak, terwijl de koele blauwtinten het verdwijnende licht weerspiegelen. Men kan bijna de gefluister van de stad rondom de brug horen, terwijl de verre silhouetten van gebouwen opduiken als vervagende herinneringen.

Wanneer ik voor dit stuk sta, word ik teruggebracht naar dat moment in 1904, voel ik de frisse lucht en de zachte golf van de rivier die tegen de oevers klotst. Het kleurenpalet, dat voornamelijk bestaat uit pastelkleuren, roept een gevoel van kalmte op en nodigt uit tot reflectie. Monet's vermogen om de essentie van tijd en plaats in verf te vertalen, is opmerkelijk. Dit werk spreekt niet alleen over de schoonheid van de Londense wateren, maar ook over de vergankelijke natuur van de tijd zelf, waardoor de kijkers een blijvende gevoel van nostalgie en eerbied voor het verleden krijgen.