De scène ontvouwt zich in een donkere ruimte vol chiaroscuro, een tableau van stille spanning en dreigend onheil. Figuren verdringen zich, hun vormen zijn grof omlijnd, verlicht door een dramatische, onzichtbare lichtbron. De kunstenaar gebruikt op meesterlijke wijze de wisselwerking tussen licht en schaduw om een gevoel van onbehagen en voorgevoel te creëren; het is een wereld die doordrenkt is van mysterie en verborgen geheimen. De penseelstreken zijn krachtig en rauw, en geven een gevoel van directheid en emotionele intensiteit. De compositie is dynamisch, met figuren die zo zijn gerangschikt dat ze de blik van de toeschouwer naar een centraal punt leiden, waar een figuur de hand opheft in wat een gebaar van autoriteit, beschuldiging of zelfs smeken zou kunnen zijn. De algehele stemming is een diep spiritueel en psychologisch drama.