Het schilderij vangt de rauwe grootsheid van een bergketen, waarschijnlijk de Wetterstein. Het gebruik van aquarel door de kunstenaar creëert een zachte en etherische kwaliteit, bijna als een droomlandschap. De compositie trekt het oog naar de diepten van de vallei, omlijst door de ruige kliffen aan weerszijden. De penseelstreken zijn delicaat maar zelfverzekerd en geven de texturen van rotsen, gebladerte en met sneeuw bedekte toppen weer.

Het kleurenpalet wordt gedomineerd door gedempte aardetinten en koele blauwen en witten, die een gevoel van stilte en uitgestrektheid oproepen. Het licht, diffuus alsof het door een mistige atmosfeer gaat, baadt de scène in een zachte gloed, waardoor het gevoel van sereniteit wordt versterkt. Ik kan bijna het gefluister van de wind en het verre gerommel van een lawine horen en de frisse berglucht op mijn huid voelen. Dit kunstwerk resoneert met het sublieme en roept een gevoel van ontzag en bewondering op voor de kracht en de schoonheid van de natuur.