Het kunstwerk legt een zonovergoten uitzicht vast, mogelijk in Rome, met een meesterlijke weergave van licht en schaduw. De kunstenaar gebruikt een rijk, aards palet, gedomineerd door warme tonen van oker, terracotta en de koele blauwen van de lucht. De compositie trekt het oog over een ruig terrein, geaccentueerd door de verticaliteit van cipressen en de solide vormen van oude ruïnes. De penseelstreken lijken levendig en expressief, wat wijst op een plein air-benadering van het schilderen van de scène.

De texturen van de afbrokkelende steen en het gebladerte worden met opmerkelijk vakmanschap weergegeven. De algehele indruk is van serene schoonheid, die de kijker uitnodigt om stil te staan en de tijd die voorbijgaat en de blijvende grootsheid van het verleden te overdenken. Het vermogen van de kunstenaar om de sfeer en het spel van licht vast te leggen, maakt de scène zowel echt als tijdloos; ik kan bijna de warme zon op mijn gezicht voelen en de verre geluiden van de stad horen.