Het kunstwerk brengt ons naar een door de zon overgoten paradijs, een wereld waar de lucht trilt van een zachte warmte. De figuren, weergegeven met een delicate toets, lijken een ruimte te bewonen tussen realiteit en droom. Een vrouw rijdt op een paard, haar naakte vorm vloeit naadloos samen met de warme bruine kleur van het dier, terwijl een andere naast haar staat, gekleed in een roodachtige rok, waarvan het contrast een visueel ritme aan de scène toevoegt.

Het kleurgebruik van de kunstenaar is voortreffelijk. Zachte groenen en blauwen suggereren weelderige vegetatie en een rustige hemel; vleugjes roze en geel verlichten de scène. Het is een symfonie van licht en schaduw, die de essentie van het idyllische Tahitiaanse landschap vastlegt. De compositie vloeit, trekt de blik van figuur naar figuur over de weide. Het voelt als een moment bevroren in de tijd, een stille pauze in een wereld van bruisend leven. Het nodigt uit tot een gevoel van kalmte, een verlangen naar een eenvoudiger, mooier bestaan.