In deze aangrijpende scène kun je de frisse herfstlucht voelen, dik van de zacht vallende bladeren op de achtergrond van een park. Het doek pulst met levendige penseelstreken waarin gedurfde groene en roestbruine tinten samenkomen; ze creëren een symfonie van texturen die herinnert aan de laatste adem van de natuur voor de winter. Dit moment legt de eenzaamheid vast van een figuur in donkere kleding, die vrij introspectief lijkt terwijl hij door de intricaat dansende bomen navigereert, die bijna met hem in gesprek lijken te zijn - alsof ze in een gesprek zijn met de verandering van het seizoen. "De tuin van het Sint-Paulusziekenhuis" biedt een persoonlijk inzicht in de psyche van de kunstenaar, en trekt de kijker een wereld binnen vol verlangen en reflectie.

De compositie maakt meesterlijk gebruik van lijnen die het oog langs het kronkelige pad leiden, ons uitnodigend dieper in het serene landschap. Van Gogh's penseelstreken stralen een gevoel van urgentie uit, alsof elke streke een hartslag is, die de sombere figuur verbindt met de levendige maar melancholische omgeving die hem omringt. De interactie met het licht filtert door de bomen, waardoor verlichte zakken ontstaan; in contrast met de donkere, textuurachtige stammen, die elk verschillen in tint en intensiteit. Het schilderij resoneert emotioneel, en roept een gevoel van nostalgie en rustige overpeinzing op, terwijl het tegelijkertijd de persoonlijke strijd van de kunstenaar weerspiegelt tijdens een turbulente periode in zijn leven. De schoonheid van dit moment ligt niet alleen in de schilderachtige setting, maar ook in de manier waarop het de complexe emotionele toestand van Van Gogh kan samenvatten te midden van tumultueuze veranderingen.