De scène ontvouwt zich met een boeiende stilte; een vrouw, gehuld in een diepe bordeauxrode jurk, zit in een pluche stoel, haar blik zachtjes naar beneden gericht. De felrode achtergrond versterkt haar aanwezigheid; het lijkt alsof zij de centrale ster is waar de compositie omheen draait. Haar kalmte wordt alleen verbroken door de aanwezigheid van een klein kind, gekleed in zachtroze, dat papieren verspreidt over het patroon op het tapijt voor haar; het biedt een aangrijpend contrapunt op de elegantie van de omgeving.

De penseelstreken van de kunstenaar vermijden, hoewel zichtbaar, overmatige details en kiezen in plaats daarvan voor brede kleurvlakken. Het contrast tussen de zittende vorm van de vrouw en de speelse interactie van het kind roept een gevoel van huiselijke intimiteit op, versterkt door het spel van licht en schaduw dat de ruimte definieert. Een vleugje verfijning, misschien een vleugje melancholie – je zou willen weten wat de vrouw denkt. Het algemene effect is een stille contemplatie, een moment vastgelegd met gratie en een subtiele hint van onderliggende spanning.