Het schilderij trekt je naar binnen met zijn weelderige omhelzing; het is een geheime tuin, een plek waar het zonlicht door de bladeren filtert en de rozen verlicht met een zachte, romantische gloed. De kunstenaar gebruikt op meesterlijke wijze verschillende tinten groen, van de diepe, schaduwrijke tinten van het onderhout tot de heldere, bijna lichtgevende tinten van de bladeren in het zonlicht. De compositie is een studie van contrasten, waarbij de zachte, afgeronde vormen van het gebladerte worden geplaatst tegenover de meer gestructureerde lijnen van de bloembedden. De manier waarop het licht de bloemblaadjes van de rozen vangt, ze schildert met vleugjes roze en rood, is ronduit voortreffelijk, een bewijs van het vermogen van de kunstenaar om de vluchtige schoonheid van de natuur vast te leggen. De penseelstreken zijn los, impressionistisch, suggererend in plaats van definiërend, en nodigen de kijker uit om de scène in zijn geest te voltooien.