Twee figuren staan, gebaad in een licht dat van binnenuit lijkt te stralen. De penseelstreken van de kunstenaar zijn zelfverzekerd, bijna naïef in hun eenvoud, maar ze dragen een ongelooflijke diepte aan emotie over. Het jongere meisje, gekleed in levendig rood, leunt tegen het oudere, met een peinzende uitdrukking. Het oudere meisje, in een lange, vloeiende roze jurk, lijkt verdiept in haar gedachten, haar gezicht is een masker van kalme sereniteit. De omringende achtergrond is een explosie van kleuren; groen, geel en oranje vermengen zich met witte wolkvormige vormen die er bijna dromerig uitzien.

De manier waarop de kunstenaar met kleur speelt is opvallend - het gebruik van contrasterende tonen trekt de aandacht en dwingt je om je tussen de figuren te bewegen. De compositie is eenvoudig, maar perfect in evenwicht. Het roept een gevoel op van stille contemplatie en gedeelde intimiteit. Dit schilderij is een venster naar een andere wereld, een moment dat is opgeschort in de tijd. Het spreekt over verbinding, eenzaamheid en de schoonheid van het menselijk bestaan.