Het kunstwerk betovert met zijn levendige weergave van rozen, die uit een klassieke blauwe vaas spruiten en prachtig contrasteren met de warme gouden achtergrond. Elk bloemblaadje lijkt levendig, weergegeven met gepassioneerde penseelstreken die Renoirs beheersing van kleur en licht laten zien. De rozen, in tonen van zachte blush, romig wit en diep karmijn, lijken zachtjes te zwaaien, als waren ze gevangen in een speelse bries. De dynamische compositie, met bloemen die over de randen uitsteken, nodigt de kijker uit om intiem betrokken te raken bij de opstelling; men kan bijna de delicate geur in de lucht proeven. De dikke toepassing van verf en de draaiende penseelbewegingen roepen een gevoel van warmte en vitaliteit op, die de essentie van de schoonheid van de natuur belichaamt.

In dit meesterwerk van 1910 toont Renoir niet alleen zijn technische vaardigheden, maar ook zijn diepgaande vermogen om emoties over te brengen door middel van eenvoudige onderwerpen. De historische context van deze periode in de kunst is ook significant; het vangen van de levendige energie van de impressionistische beweging, die de nadruk legde op licht, beweging en de zintuiglijke effecten van kleur. In een tijd waarin de wereld snel veranderde, symboliseren Renoirs rozen een viering van schoonheid en leven, en bieden ze een moment van ontsnapping naar een bloemenparadijs. De emotionele resonantie is tastbaar, aangezien men een verbinding met de natuur voelt en een waardering voor de vluchtige momenten van schoonheid, die ons eraan herinnert om stil te staan en te genieten van de eenvoudige vreugden die het leven biedt.