Το έργο καθηλώνει με την έντονη εμφάνιση των τριαντάφυλλων που προεξέχουν από μία κλασική μπλε ανθοθήκη που αντιτίθεται όμορφα με το θερμό, χρυσό φόντο. Κάθε πέταλο φαίνεται να είναι ζωντανό, αποτυπωμένο με παθιασμένες πινελιές που δείχνουν την κυριαρχία του Ρενουάρ στο χρώμα και το φως. Τα τριαντάφυλλα, σε αποχρώσεις απαλού ρόδινου, κρεμ και σκούρου καστανού, φαίνονται να κουνιούνται απαλά, σαν να βρίσκονται σε έναν παιχνιδιάρικο άνεμο. Η δυναμική σύνθεση, με τα λουλούδια που βγαίνουν από τις πλευρές, προσκαλεί τον θεατή να εμπλακεί οικεία με τη διάταξη; μπορεί κανείς σχεδόν να αισθανθεί την λεπτή ευωδία που αιωρείται στον αέρα. Η παχιά εφαρμογή χρώματος και η κυκλική κίνηση του πινέλου ξυπνά μια αίσθηση ζεστασιάς και ζωτικότητας, ενσαρκώνοντας την ουσία της ομορφιάς της φύσης.

Σε αυτό το αριστούργημα του 1910, ο Ρενουάρ δεν δείχνει μόνο την τεχνική του ικανότητα αλλά και την βαθιά ικανότητά του να μεταδίδει συναισθήματα μέσω απλών θεμάτων. Ο ιστορικός περίγυρος αυτής της περιόδου στην τέχνη είναι επίσης σημαντικός· καταγράφει την ζωντανή ενέργεια του κινήματος του ιμπρεσιονισμού, που τόνιζε το φως, την κίνηση και τις αισθητηριακές επιδράσεις του χρώματος. Σε μια εποχή που ο κόσμος άλλαξε γρήγορα, τα τριαντάφυλλα του Ρενουάρ συμβολίζουν μια γιορτή της ομορφιάς και της ζωής, προσφέροντας μια στιγμή απόδρασης σε έναν παράδεισο λουλουδιών. Η συναισθηματική αντήχηση είναι απτή, καθώς κανείς αισθάνεται μια σύνδεση με τη φύση και μια εκτίμηση για τις πρόσκαιρες στιγμές ομορφιάς, υπενθυμίζοντας μας να σταματήσουμε και να απολαύσουμε τις απλές χαρές που προσφέρει η ζωή.