Bu eser, klasik bir mavi vazodan fışkıran gül görselleriyle büyüleyici bir sergi sunuyor. Sıcak, altın rengi arka plana karşı harika bir şekilde zıtlık oluşturan bu çiçeklerin her bir petali canlı görünüyor; Renoir'ın renk ve ışık üzerindeki ustalığını gösteren tutkulu fırça darbeleriyle tasvir edilmiş. Yumuşak pembe, krema ve derin kirmizi tonlarında gül, sanki esrarengiz bir rüzgarla dans ediyormuş gibi hafifçe sallanıyor. Kenarlarından taşan çiçeklerle dinamik bir kompozisyon, izleyiciyi aranjman ile samimi bir şekilde ilişkilendirmeye davet ediyor; havada alışılmışın dışında bir parfümü neredeyse hissedebiliyorsunuz. Kalın boya uygulaması ve kıvrımlı fırça hareketleri, sıcaklık ve canlılık hissi uyandırarak doğanın güzelliğinin özünü yansıtıyor.

Bu 1910 yapıtında Renoir, sadece teknik becerisini değil, basit konular aracılığıyla duyguları iletme konusundaki derin yeteneğini de sergiliyor. Bu dönem sanatındaki tarihsel bağlam da anlamlı; ışık, hareket ve renklerin duygusal etkilerine vurgu yapan izlenimcilik akımının enerjisini yakalıyor. Dünya hızla değişirken Renoir'ın gülleri, güzellik ve yaşamın bir kutlaması olarak bir çiçek cennetinde kaçış anı sağlıyor. Duygusal yankı belirgin hale geliyor; doğal dünya ile bir bağlılık hissi duyuluyor ve geçici güzellik anları için bir takdir duyuyoruz, bu da bize durup hayatın basit sevinçlerini keyifle anımsatıyor.