Dit suggestieve stilleven vangt de bescheiden elegantie van een glanzende koperen ketel samen met een diepblauwe kop en schotel. De warme glans van de ketel domineert de compositie met zijn gladde, afgeronde vorm en subtiele lichtreflecties, wat een gevoel van warmte en huiselijk comfort oproept. Het lichtelijk verouderde oppervlak fluistert verhalen over dagelijks gebruik en nodigt de toeschouwer uit om zich de zachte stoom voor te stellen die opstijgt uit de tuit op een stille ochtend. De rijke kobaltblauwe kop contrasteert levendig met de metalen ambertonen en verankert de scène op een eenvoudige, gedempte tafel. De achtergrond, een donkere, getextureerde bordeauxkleur, vervaagt zacht in schaduwen en versterkt de intimiteit en focus van de compositie. Vallottons meesterlijke gebruik van licht en clair-obscur brengt een tastbare stilte in de scène — je kunt bijna het lichte getinkel van porselein en het zachte gefluit van de ketel horen. Geschilderd in 1895 weerspiegelt dit werk de diepgaande verkenning van de kunstenaar van vorm en textuur binnen een beperkte kleurenpalet, kenmerkend voor zijn postimpressionistische neigingen en zijn associatie met de Nabis-groep. Het stuk straalt een meditatieve kalmte uit en nodigt uit tot overdenking van de subtiele schoonheid en betekenis van alledaagse voorwerpen.