In dit aangrijpende werk ontvouwt zich een moment uit de kindertijd, dat de essentie van onschuld en verbeelding vastlegt. De scène toont twee jonge meisjes in een thuisomgeving; de een zit comfortabel op een stoel, met een contemplatieve uitdrukking terwijl ze een pop in haar schoot houdt. Haar rijke, donkere jurk contrasteert prachtig met de lichtere tinten van de omgeving, waardoor de aandacht van de toeschouwer wordt getrokken. Ondertussen kijkt het meisje op de vloer ons rechtstreeks aan, haar grote ogen vol nieuwsgierigheid, waardoor er een emotionele verbinding ontstaat die de jaren overstijgt. De zorgvuldige detaillering van hun kleding, met ingewikkelde plooien en texturen, suggereert niet alleen de sociale klasse van de hoofdpersonen, maar geeft ook een hint van een vervlogen tijd—een tijd waarin spelen en dromen essentieel waren voor het opgroeien.

De compositie is zorgvuldig samengesteld; de sterke diagonale lijnen van de posities van de meisjes leiden de blik en creëren een dynamische interactie tussen de twee figuren. De achtergrond, die met zachtere penseelstreken is gerenderd, benadrukt het focuspunt—de delicate trekken en aantrekkelijke uitdrukkingen van de meisjes. Subtiele aardetinten wekken een warmte die dit intieme moment doet leven, gevuld met gefluister van kinderdromen. De titel, 'Het Poppenhuis', richt onze aandacht op het thema van spel en imaginaire interactie, en nodigt de toeschouwers uit om na te denken over hun eigen kindertijd ervaringen en de diepe banden die zijn gevormd door eenvoudige speelavonturen. Historisch gezien weerspiegelt dit werk de fascinatie van de 19e eeuw voor het gezinsleven en het belang van vrouwelijkheid en ouderschap, waardoor er dieper inzicht wordt gegeven in de sociale normen van die tijd.