W tym urzekającym portrecie młodej dziewczynki pociągnięcia pędzla są zachwycająco płynne, przekazując poczucie niewinności i uroku. Twarz, otoczona opadającymi ciemnymi włosami, emanuje mieszanką spokojnej pewności siebie i wstydu; jej błyszczące oczy, namalowane odcieniami niebieskiego i szarości, głęboko łączą się z widzami, zapraszając ich do jej świata. Powściągliwa, a jednak żywiołowa niebieska sukienka, ozdobiona delikatnymi guzikami, tworzy skomplikowany kontrast w stosunku do eterycznego, jasnego tła, które wydaje się niemal marzycielskie. Ta kompozycja nie jest tylko przedstawieniem dziecka, ale emocjonalnym ujęciem, które łapie moment wydający się zarówno osobisty, jak i uniwersalny.

Artysta stosuje impresjonistyczną technikę, która kładzie nacisk na światło i kolor, a nie na dokładne detale; pozwala to na visceralną emocjonalną rezonację. Każde pociągnięcie pędzla wydaje się żywe, dając efekt migotania, który opowiada zarówno o prostocie, jak i złożoności dzieciństwa. Historyczny kontekst tego dzieła na przełomie XIX wieku, kiedy dzieciństwo było coraz bardziej romantyzowane w sztuce, dodaje jeszcze jedną warstwę znaczenia. To nie tylko portret; to ponadczasowy testament ulotnych chwil dzieciństwa.