To intrygujące dzieło przedstawia dwa koty w napiętym starciu na szczycie starego kamiennego muru, ich ciała są napięte i wygięte w momencie pierwotnego konfliktu. Stonowana paleta szarości i brązów nadaje scenie ponury, niemal upiorny nastrój, przywodząc na myśl zmierzch, gdy cienie się zacierają. Delikatne, ale ekspresyjne pociągnięcia pędzla artysty oddają zwinne kształty i teksturę futra z poruszającą wrażliwością, sprawiając, że każdy kot zdaje się wyskoczyć z obrazu z wygiętymi grzbietami i nastroszonymi ogonami. Kompozycja jest zrównoważona, a jednocześnie pełna energii — dwie dynamiczne sylwetki na tle delikatnie świecącego, pochmurnego nieba, które pulsuje subtelnym napięciem. Pnącza bluszczu wzdłuż krawędzi muru dodają spokoju i naturalności, zakotwiczając ten zaciekły pojedynek w kruchej, ponadczasowej scenerii. Emocjonalna intensywność jest surowa — strach, agresja i przetrwanie skondensowane w ulotnej, lecz wiecznej chwili.

Obraz powstał pod koniec XVIII wieku i zręcznie uchwycił napięcie między pięknem a brutalnością natury, odzwierciedlając fascynację epoki zarówno tym, co zwyczajne, jak i dzikie. Dzięki ograniczonej palecie i skupieniu na naturalistycznych, choć nieco stylizowanych formach zwierząt, ukazuje wyrafinowane zrozumienie anatomii i nastroju przez artystę. Historyczny kontekst i ekspresja dzieła rezonują z oświeceniowymi debatami o naturze, instynkcie i cywilizacji, czyniąc z tego fascynujące studium nie tylko dwóch zwierząt, lecz także ludzkich wewnętrznych zmagań rzutowanych na świat przyrody.