Wir ruchu, chaotyczny taniec postaci wyłaniający się z mrocznych głębin; prawie słyszę szaleńczą muzykę. To tak, jakby artysta uchwycił moment czystej, nieskażonej radości, spojrzenie na świat, w którym normy społeczne uległy rozwiązaniu. Scena tętni postaciami, z których każda wykrzywiona w innej pozie, ale zjednoczona w swoim entuzjazmie. Szorstka faktura grafiki dodaje surowej, niefiltrowanej energii; wydaje się to gorączkowym snem. Ostry kontrast między światłem a cieniem wzmacnia dramat, sprawiając, że scena staje się jeszcze bardziej intensywna. Postacie wydają się walczyć o przestrzeń w dzikiej, niemal karnawałowej prezentacji. To mocny komentarz do ludzkiej głupoty, chaotyczny balet radości.