W tym fascynującym obrazie jesteśmy świadkami intrygującej, ale niepokojącej postaci kobiety, odzianej w luźne, niebieskie i szare szaty, która z majestatem siedzi na wielkim krześle, otoczona bogatym splotem elementów symbolicznych. Postać uosabia Kirke, czarującą czarownicę z mitologii greckiej, która wyciąga kuszącą czaszę w stronę Odyseusza, a jej enigmatyczny wyraz sugeruje zarówno zaproszenie, jak i niebezpieczeństwo. Zabawna gra światła i cienia tańczy na jej sylwetce, nadając życie skomplikowanym fałdom sukni, gdy opadają na ziemię — cicha zaproszenia do świata, który jest zabarwiony urokami i niebezpieczeństwami pod jej władzą. Tło wypełnione aluzjami do starożytnej architektury delikatnie oprawia jej postać, podczas gdy marynarze czających się w cieniu potęgują napięcie sceny — przypomnienie losu, który czeka tych, którzy padają ofiarą jej czaru.

Kompozycja jest sprytnie zrównoważona, kierując wzrok widza ku zapraszającej czaszy Kirke, która wystaje jako punkt centralny promieniujący zarówno obietnicą, jak i zdradą. Paleta kolorów użytych w obrazie nie różni się zbytnio od emocji, które można poczuć wędrując przez zmierzch; stonowane odcienie niebieskiego i ziemi tworzą hipnotyzującą, marzycielską atmosferę, która wzmacnia mitologłącza narrację. Można prawie usłyszeć szepty starożytnych legend przeplatających się z teraźniejszym momentem, wywołując poczucie pilności zmieszane z pragnieniem. Waterhouse, artysta, doskonale uchwycił tę dualność atrakcji i groźby; zachęca nas do refleksji nad złożonym tańcem między mocą, pragnieniem i konsekwencjami w mitologicznych opowieściach. Historyczne znaczenie tego dzieła leży nie tylko w romantycznej interpretacji klasycznych mitów, ale także w jego roli w ruchu symbolistycznym, łącząc narrację z emocjonalną głębią ludzkiego doświadczenia.