Obraz uchwyca spokojną poranną scenę w Luwrze, skąpaną w miękkim świetle wiosny. Niebo, rozległa przestrzeń bladego błękitu, usiane jest puszystymi chmurami, które zdają się leniwie unosić po płótnie. Pociągnięcia pędzla artysty tworzą poczucie ruchu i lekkości, jakby widz mógł poczuć delikatną bryzę. Sekwana płynie wdzięcznie, odbijając odcienie nieba i budynki wzdłuż jej brzegów. Same budynki, oddane delikatnym dotykiem, sugerują wspaniałość i historię Luwru.

Kompozycja jest starannie wyważona, a drzewa po lewej stronie stanowią naturalną ramę dla sceny. Ich delikatne kwiaty oferują odrobinę koloru, kontrastując z chłodniejszymi tonami wody i nieba. Samotna postać stoi na nasypie, dodając poczucia skali i człowieczeństwa do rozległego krajobrazu. Zastosowanie światła i cienia przez artystę jest mistrzowskie, tworząc głębię i wymiar. Obraz wywołuje poczucie spokoju i ciszy, zapraszając widza do zatrzymania się i docenienia piękna chwili.