Obraz otacza widza w marzeniu zmierzchu, przedstawiając spokojną rzekę oświetloną miękkim, srebrnym blaskiem księżyca. Płótno jest zdominowane przez głębokie odcienie niebieskiego i czerni, tworząc atmosferę mówiącą o ciszy i tajemnicy nocy. Księżyc wisi nisko na niebie; jego obecność jest zarówno imponująca, jak i kojąca; rzuca świetlistą ścieżkę na wodzie, błyszcząc eteryczną jakością. Ciemne chmury unoszą się w pobliżu, a ich krawędzie są kuszone przez światło księżyca, subtelnie kontrastujące z aksamitną ciemnością nieba.

Rzeka wije się elegancko przez krajobraz, prowadząc wzrok ku odległym brzegom, które znikają w cieniu. Na brzegu rzeki stoi niesprecyzowana postać, być może odzwierciedlająca samotność w objęciach natury, zapraszająca do emocjonalnych rozmyślań. Paleta — bogata w głębokie niebieskie i srebrne odcienie z akcentami ziemnych brązów — wywołuje emocjonalną odpowiedź zakorzenioną w spokoju i introspekcji. Scena uchwyca moment, w którym natura jest jednocześnie majestatyczna i intymna, pozwalając widzowi zatrzymać się i zastanowić nad pięknem nocy oraz prostotą krajobrazu, na zawsze zmienionego przez łagodny blask księżyca.