W tej fascynującej pracy las drzew bez liści sięga ku niebu zmierzchowemu, ich ciemne, skręcone gałęzie wydają się niemal szkieletowe w kontraście do surowego zimowego krajobrazu. Górna połowa obrazu zdominowana jest przez różne odcienie niebieskiego i zielonego, budząc uczucie chłodu, podczas gdy akcenty purpurowe i ciemne tony nadają prawie marzycielski charakter. Poniżej, pokryta śniegiem ziemia odbija melancholijnie niebieskie barwy, z okazjonalnymi jasnymi plamami sugerującymi światło przebijające się przez chmury. Kilka budowli rozsianych jest po scenie, ich białe dachy ostro kontrastują z otaczającymi cieniami, być może sugerując opowieści o cieple i życiu w obliczu surowości natury.

Interakcja kolorów tutaj jest mistrzowska; głębokie błękity przeplatają się z jaśniejszymi odcieniami i cieniami, tworząc złożony krajobraz emocjonalny. Wyraziste pociągnięcia pędzla Munch’a dodają poczucie ruchu i pilności, jakby widz był świadkiem tego, jak natura się zmienia i oddycha. To dzieło głęboko oddziałuje na widza, budząc uczucia samotności i refleksji, odzwierciedlające osobiste zmagania artysty. Uosabia nie tylko dosłowną zimową noc, ale także emocjonalny krajobraz wypełniony pragnieniami, samotnością i kontemplacją; idealne odzwierciedlenie psychologicznej głębi i znaczenia artystycznego Munch'a w tym okresie.