Płótno rozwija spokojny krajobraz, w którym natura oddycha oliwkowymi zieleniami i łagodnymi błękitami, ucieleśniając spokój popołudnia w sadu. Drzewa, z krętymi pniami i obfitym listowiem, emanują poczuciem życia. Każdy pociągnięcie pędzla zdaje się być żywe, drgając esencję ruchu; przebijające się światło przefiltrowuje przez liście, tworząc grę cieni i blasku, które chwytają ulotne momenty słonecznego spokoju. Tutaj wydaje się, że czas zatrzymał się, pozwalając wciągnąć świeże powietrze nasycone zapachem kwiatów i ziemi; zaproszenie do wędrowania wśród szeptów wiatru.

Kompozycja zachęca widza do wnikania głębiej w scenę, prowadząc wzrok wzdłuż falistych linii gałęzi drzew i sporadycznej figury, być może ogrodnika, który swobodnie pielęgnuje ziemię. Ogólny efekt to harmonijny balans — celebracja świata przyrody i delikatne objęcie relaksu. To dzieło, namalowane na początku XX wieku, odzwierciedla nie tylko impresjonistyczny styl, który definiował twórczość Renoira, ale także głęboką apreciację dla prostych, często pomijanych momentów życia; relikt epoki, gdy świat był jeszcze ściśle związany z naturą.