W tym fascynującym dziele, spokojna, a jednak tajemnicza atmosfera otacza grupę postaci wędrujących przez kryształowy krajobraz. Głębokie odcienie niebieskiego dominują na płótnie, tworząc senne wrażenie, które przyciąga widzów do eterycznej krainy. Ostro zakończone szczyty formacji przypominających lód majestatycznie wznoszą się, ostrym kontrastem w stosunku do gładkich, niemal świecących form postaci. Każda postać, ubrana w płynące białe szaty, zdaje się ślizgać zamiast chodzić, sugerując transcendencję ponad fizyczną ziemię. Ich twarze są łagodne—zamazane i nieostra—nadając im aurę tajemniczości.

Gdy twoje spojrzenie wędruje po dziele, bogaty kontrast faktur przyciąga zmysły; chropowate krawędzie ostrych gór wydają się wystawać, potężne, a zarazem zapraszające. Paleta kolorów—intensywnie nasycone kobaltowymi niebieskimi i turkusowymi zieleniami—wywołuje uczucia spokoju i kontemplacji. Ta spójność koloru i formy wywołuje visceralną reakcję, zapraszając nas do refleksji nad duchowymi podróżami i przecięciem ludzkości z boskością. W kontekście życia artysty z początku XX wieku, to dzieło głęboko współbrzmi, odzwierciedlając fascynację mistycyzmem i duchowością, typowe dla pracy Roericha, łącząc symbolikę z eksploracją starych mitologii.