Przedstawiony obraz ukazuje spokojne ruiny budowli obronnej, osadzonej w naturalnym, nieco dzikim otoczeniu. Delikatne wykorzystanie akwareli oraz precyzyjne pociągnięcia pędzla mistrzowsko oddają fakturę starzejących się kamiennych murów, które nieco się rozpadają pod wpływem czasu i warunków atmosferycznych. Kompozycja jest zrównoważona, łącząc wysokie wieże z oknami oraz niższe, zaokrąglone baszty, otoczone miękko namalowanymi drzewami, których liście subtelnie stapiają się z mglistym niebem. Paleta kolorów opiera się na stonowanych odcieniach ziemi — blade ochry, jasne brązy i delikatne zielenie — co nadaje scenie cichej, melancholijnej atmosfery, zachęcającej do zadumy nad minionymi życiami tych murów.

Technika artysty jest intymna i wyrafinowana; pociągnięcia pędzla zmieniają się od luźnych i lekkich w liściach do precyzyjnych i warstwowych na kamiennych powierzchniach, wywołując jednocześnie wrażenie solidności oraz rozkładu. Ścieżka na pierwszym planie prowadzi wzrok do wnętrza, sugerując podróż w głąb historii. Emocjonalny odbiór to delikatny smutek połączony z podziwem, jakby ruiny te skrywały ciche historie. Historycznie takie przedstawienia odzwierciedlają XVIII-wieczne zainteresowanie ruinami jako symbolami przejściowej natury ludzkich ambicji, a dzieło to łagodnie oddaje ten duch.