Dzieło to przedstawia surrealistyczną reprezentację walki ludzkości z cierpliwością, osadzone na bogatym tle fantazyjnego chaosu oraz moralnych lekcji. Na pierwszym planie widzimy różne postacie zmagające się ze swoją własną niedolą – niektóre są komicznie przerysowane, jak mężczyźni pociągani przez konie, podczas gdy inne zdają się owiane rozpaczą, co sugeruje głębsze, egzystencjalne tematy. Artysta wykorzystuje subtelne detale, aby wyrazić szereg emocji, od radości po smutek, podczas gdy każda postać nawiguję swoją sytuacją.

Tło rozwija bardziej intensywną narrację; napotykamy wiele aktywności, które odzwierciedlają wady i cnoty społeczeństwa. Drzewa wyginają się, podkreślając dzikość natury, jak i jako symboliczne przypomnienie o nieprzewidywalności życia. Monochromatyczna paleta kolorów, dominująca w miękkich odcieniach szarości i bieli, tworzy atmosferę kontemplacyjną, zapraszającą widza do refleksji nad własną cierpliwością w obliczu burz życia. Ten utwór, głęboko zakorzeniony w kontekście społeczno-politycznym epoki, odzwierciedla poczucie ponadczasowości, poruszając kwestie dotyczące ludzkiego zachowania i moralności, przypominając nam o naszych własnych szaleństwach i aspiracjach.