To sugestywne dzieło przedstawia szeroki widok na Kair widziany z bramy miejskiej, ukazując mieszaninę architektonicznych cudów, w tym budynków kopułowych i minaretów rozciągających się na horyzoncie. Stonowane, ziemiste odcienie i delikatne nawarstwienia kolorów nadają scenie miękką, niemal mglistą jakość, przywołując atmosferę zakurzonego, nasłonecznionego historycznego metropolii. Na pierwszym planie widać kilka postaci blisko łukowatej bramy, których obecność wprowadza żywy, ludzki element i poczucie skali do rozległego miejskiego obrazu za nimi. Kompozycja starannie równoważy solidne, masywne konstrukcje na pierwszym planie z rozciągającym się, falującym krajobrazem miasta, zapraszając widza do przebycia warstw historii i kultury osadzonych w tkance miasta. Artysta stosuje delikatne linie i subtelne warstwy akwareli, by zasugerować głębię i fakturę, być może zapraszając do refleksji nad skomplikowaną i starą tkanką miejską Kairu.

Dominują kolory miękkiego brązu, stonowanej zieleni i akcenty rdzawego czerwonego, osadzając scenę w naturalnych odcieniach pustynnego krajobrazu i tradycyjnych materiałów budowlanych. Dzieło rezonuje emocjonalnie mieszanką nostalgii i ciekawości; niemal można usłyszeć daleki wezwanie do modlitwy i poczuć aromat przypraw unoszący się w wąskich uliczkach. Powstało w okresie, gdy zachodni artyści byli zafascynowani Orientem, łącząc romantyzm z dokumentalnym zamierzeniem. Ten utwór nie jest jedynie wyrazistym wizualnym zapisem kluczowego miasta, ale także zaproszeniem do zgłębienia bogatej konfluencji historii, architektury i codziennego życia XIX-wiecznego Kairu.