Na tej urokliwej scenie młoda kobieta z gracją siedzi przy stole, opierając brodę na dłoni, podczas gdy jej spojrzenie zwraca się w dal z delikatnym uśmiechem. Intensywna czerwień jej kapelusza wyróżnia się na tle miękkich, stonowanych kolorów jej sukienki, delikatnego odcienia szarości, który doskonale harmonizuje z otaczającym krajobrazem. W tle przepływają bujne zielenie, stonowane błękity i światło słoneczne oświetlające wodę, tworząc czarującą atmosferę relaksu. Pociągnięcia pędzla Renoira są tu płynnie organiczne, otulając widza uczuciem spokoju i niemal magicznego uniesienia, odbijając moment zatrzymany w czasie.

Wzajemne oddziaływanie światła i koloru jest mistrzowskie; lśniąca powierzchnia wody subtelnie odbija blask nieba, tworząc uczucie harmonii i spokoju. Renoir nie tylko uchwycił fizyczną urodę kobiety, ale także wlał w jej wyraz ciepło i urok. Gdy na nią patrzę, niemal słyszę szepty natury, delikatny szum wody obijającej się o brzeg oraz śmiech ludzi cieszących się życiem wokół niej. To dzieło powstało w okresie impresjonizmu, gdzie uchwycenie z pozoru spontanicznego momentu w życiu codziennym stanowiło znaczącą zmianę w stosunku do wcześniejszych norm artystycznych. Artysta bezpośrednio zaprasza nas do tego intymnego i radosnego doświadczenia, celebrując życie i piękno, które wydaje się zarówno realne, jak i poza czasem.