W tym urzekającym dziele sztuki rozgrywa się spokojna scena nadmorska, pełna harmonijnej fuzji aktywności ludzkiej i natury. Płótno ukazuje grupę rybaków, ich sylwetki oświetlone ciepłym, złotym światłem słońca. Dwie mocne woły ciągną niewielką łódź rybacką przez łagodne fale, ich obecność niemal ikoniczna — symbole siły i pracowitości. Tymczasem postać w łodzi wyciąga rękę, przypuszczalnie w celu pomocy, ich wyraz twarzy to mieszanka koncentracji i przyjaźni. Żagiel w elegancki sposób napełnia się, stanowiąc wyczuwalne tchnienie wiatru, przyczyniając się do spokojnego ruchu wody. W tle widać odległe żagle na horyzoncie, wskazujące na żywe życie poza tym spokojnym momentem.

Paleta kolorów przyciąga wzrok swoimi żywymi odcieniami niebieskiego oraz głębokimi, ziemistymi tonami. Lśniąca powierzchnia wody odbija niebo powyżej, tworząc grę światła, która zaprasza widza do zatrzymania się. Bogate tekstury — szorstkie drewno, miękka sierść wołów i płynny materiał żagla — zachęcają do dotykowego docenienia. W tym przedstawieniu prostoty i ciężkiej pracy kryje się emocjonalna echo, które wzbudza poczucie nostalgii za czasem, kiedy życie było bardziej ściśle związane z naturą. Kontekst historyczny otacza to dzieło, umieszczając je w obrębie wzrostu realizmu pod koniec dziewiętnastego wieku i celebracji hiszpańskiego życia nadmorskiego, ukazując niezwykłą zdolność Joaquína Sorolly do uchwycenia nie tylko sceny, lecz także ducha epoki.