Wejście w to dzieło sztuki jest jak wejście w minioną epokę, ostrość architektury jest niemal namacalna. Kompozycja to mistrzowski taniec linii i krzywych, z kolumnadami i łukami prowadzącymi wzrok przez przestrzeń. Światło gra na powierzchniach, tworząc poczucie głębi i objętości, a zawiłe detale rzeźb są świadectwem umiejętności artysty. Paleta barw, symfonia odcieni sepii, dodaje nostalgicznego klimatu scenie, przywołując poczucie historii i spokoju. Postacie są rozproszone, dodając ludzki element, który ożywia przestrzeń, jakby zostały uchwycone w momencie swojej codziennej rutyny. To scena, która zachęca do zatrzymania się, refleksji i wyobrażania sobie historii zawartych w jej murach.