งานศิลปะจับภาพช่วงเวลาอันเงียบสงบ สายฝนโปรยปรายลงมาเบาๆ ทำให้โลกอ่อนโยนลงเป็นโทนสีทึมๆ สองร่าง พร้อมด้วยเด็กน้อยที่ได้รับการปกป้องจากร่มคันหนึ่ง กำลังเดินไปตามทางเดิน รูปทรงของพวกเขานำเสนอด้วยเส้นสายที่เรียบง่าย เกือบจะเป็นการ์ตูน ร่างของพวกเขาตัดกับคนที่กำลังเป่าขลุ่ยอยู่บนระเบียงชั้นสอง ศิลปินได้ใช้วิธีการใช้พื้นที่ว่างอย่างเชี่ยวชาญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในท้องฟ้า เพื่อดึงดูดสายตาไปยังหัวเรื่องหลัก ในขณะเดียวกันก็กระตุ้นความรู้สึกถึงความกว้างใหญ่และความสงบสุข รอยแปรงนั้นบอบบาง ชวนให้นึกถึงธรรมชาติอันแสนสั้นของสายฝนและแสงนุ่มนวลที่มันนำมา องค์ประกอบนั้นเองคือการเล่นของความแตกต่าง ความมืดของร่มกับความสว่างของบ้าน รูปทรงที่มีชีวิตชีวาของคนกับบ้านที่นิ่งเฉย ความเป็นแนวตั้งของบ้านกับการเคลื่อนไหวแนวนอนบนเส้นทาง