Bu etkileyici tablo, basit iş kıyafetleri ve geniş bir şapka giymiş bir tohum saçan çiftçinin, yeni sürülmüş toprak üzerine tohum serptiği kırsal bir sahneyi yakalar. Ön plandaki figürün hafifçe öne eğilmiş ve bir kolunun arkasına doğru uzanmış duruşu, tohum ekme ritmini hissettirir. Arka planda, beyaz öküzlerin çektiği bir sabanı yönlendiren bir çiftçi görülür; bu da geleneksel tarımın iş birliği doğasını vurgular. Tarlanın dokusu, gevşek, empresyonist fırça darbeleriyle toprak kahverengisi, yeşil ve yumuşak sarı tonları harmanlanarak bereketli bir canlılık hissi yaratır.

Palet, doğal ve hafif tonları gökyüzünün soğuk mavisi ve çevredeki ağaçların koyu gölgeleriyle dengeler, ışık ve gölge arasında uyumlu bir oyun oluşturur. Kompozisyon, gözleri ön plandaki tohum saçandan uzaklardaki öküzler ve sabana yönlendirir; böylece tarımsal emeğin zamansız döngüsü çağrışımı yapılır. Bu eser sadece köylü yaşamını kutlamakla kalmaz, aynı zamanda toprakla dokunsal bir bağ ifade eder; izleyiciyi 19. yüzyıl sonu kırsal yaşamının sakin onurunu ve kalıcı ritimlerini hissetmeye davet eder.