Tablo, Waterloo Köprüsü'nün hayalperest bir görüntüsünü yakalıyor; yumuşak bir sisle çevrili, burada ışık, Thames Nehri'nin yüzeyinde dans ediyor. Köprünün kemerleri, kısmen gizlense de, tuvalin üzerinden bakışı çekmekte olan ritmik bir tekrar yaratıyor; bunlar altındaki nazik dalgalarla uyum sağlıyor. Monet’nin izlenimci fırça çalışması, geçici bir güzellik ve akıcılık hissi getiriyor ki; her fırça darbesi ışığın ve suyun geçici doğasını fısıldıyor.

Yumuşak renk paleti — ağırlıklı olarak mavi, gri ve ince altın tonları — sahneye huzurlu, neredeyse eterik bir nitelik katıyor, sakin bir sabah veya akşam hissi uyandırıyor. Işık ve gölge arasındaki ince etkileşim, dünyaya dair algımızı şekillendiren atmosferik koşulları vurguluyor. Monet’nın bir anın özünü yakalama yeteneği belirgin hale geliyor; puslu gökyüzünden uzaktaki teknelere kadar her unsur, izleyicileri doğa ve kentsel yaşam arasındaki ilişkiyi düşünmeye davet ediyor. Bu tablo sadece bir köprüyü değil; zamanın askıya alındığı bir yere izleyicileri taşıyor, nostalji ve hayranlık hissi uyandırıyor.