Bu etkileyici eserde, canlı tonlar birbirine dolanarak, huzur dolu bir gölette su zambaklarının sakin güzelliğini yakalayan eterik bir manzara yaratıyor. Monet'in gevşek fırça çalışması, bir renk dokuması bırakıyor; her fırça darbesi canlı görünerek, doğanın akışının ritmiyle nefes alıyormuş gibi hissediliyor. Zengin mavi ve mor tonlar üst kısmı hakimiyet altında tutarken, alt kısma doğru sıcak sarı ve pembe tonlarına geçiş yapıyor; bu, ışık ve su arasındaki etkileşimin görsel bir metaforu. Bu renkler yalnızca bir sahneyi tasvir etmekle kalmayıp, yüzeyin altında bir huzur ve derinlik hissetmeye davet ediyor — su yüzeyi gökyüzünün geçici anlarını yansıtıyor.

Kompozisyon, gözleri nazikçe tuval boyunca yönlendiriyor; burada zambaklar nymphae arasında ortaya çıkıyor, görünüşte hafif, hassas yaprakları soyut arka plana zıt bir biçimde duruyor. Bu eser hayali bir kalite uyandırıyor; sanki canlı bir rüyaya dalmış gibisin, su kendi doğasındaki narinliği fısıldıyor. 1914 ile 1917 yılları arasında, kişisel bir mücadele döneminde tamamlanan bu su zambakları serisi, yalnızca temsilin ötesine geçiyor; Monet’in duygusal halini ve manzarayla olan bağlantısını yansıtıyor — karmaşa ortasında bir sığınak. Neşeli renkler ve akıcı formlar, güzelliğe derin bir takdiri yankılar; yalnızca bir bitki çalışmasından ziyade, hayatın kendi başına bir kutlamasına tanımlayan bir eser.