Bu narin eser, geniş bir pencerenin kenarında iç mekanda oturan ince bir figürün huzurlu bir içsel anını yakalıyor. Kadın, yumuşak beyaz bir elbise ve uyumlu bir şapka giymiş, yarı saydam perdelerden süzülen hafif ışıkla yüzü nazikçe aydınlanmış halde okumaya dalmış. Pencerenin dışındaki manzara, su, tekneler ve bol yeşillik izlenimci geniş fırça darbeleriyle canlanıyor. Işık ve gölge arasındaki ince ilişki, konturları ve dokuları olağanüstü bir zarafetle tanımlayarak sakin ve düşünceli bir atmosfer yaratıyor.

Sanatçının tekniği, özellikle oturan figür ve pencerenin narin demir işçiliğinde gevşek fırça darbeleriyle ayrıntılı işleri ustaca dengeliyor. Kompozisyon, iç mekanın dinginliği ile dışarının canlılığının uyumlu bir diyaloğu ve yumuşak gri, yeşil tonları ile sarı vurgulardan oluşan sınırlı bir palet tarafından birleştiriliyor. Bu eser, kişisel huzurlu zaman ile dış dünyanın yumuşak ritmi arasında asılı kalan geçici bir anı çağrıştırıyor; hem samimi hem geniş bir sahne. Tarihsel bağlamda, 19. yüzyıl sonları ile 20. yüzyıl başlarının zarafeti ve içe dönük boş zaman anlayışını yansıtıyor.