Keskin, siyah-beyaz bir tasvir ortaya çıkıyor; yükselen binalardan oluşan bir şehir, ön plandaki figürleri küçümsüyor. Sanatçının çizgi kullanımındaki ustalığı, mesafeye doğru geri çekiliyor gibi görünen, titizlikle işlenmiş mimari detaylarla bir derinlik hissi yaratır. Kompozisyon çarpıcıdır; bir adam ayakta duruyor, kolları çok şey ifade eden bir jestle açık - belki sessiz bir rica ya da çaresizlik jesti. Yanında bir kadın ağlıyor; bir çocuk tutunuyor ve muhtemelen tüm dünyevi eşyalarını içeren bir bohça, köklerinden sökülmüş yaşamlarını sembolize ederek yakındadır. Genel atmosfer, yıkım ve umutsuzluk atmosferidir, şehrin ihtişamı ailenin gözle görülür yoksulluğuyla keskin bir tezat oluşturmaktadır. Sanat eseri, belirsizlik ve kayıpla tanımlanan bir çağ olan ekonomik zorlukların insani bedelini güçlü bir şekilde yakalar.