Sahne, geç öğleden sonranın yumuşak ışığıyla yıkanmış kırsal bir mutluluğun, hafif bir salınımıyla açılıyor; yeşil ve altın rengi fırça darbeleriyle serpiştirilmiş manzara, son derece tanıdık, ancak incelikle stilize edilmiş görünüyor. İki figür, muhtemelen konuşmaya dalmış, uzun otların arasında duruyor; basitleştirilmiş ve hafifçe uzatılmış formları, genel dinginlik hissine katkıda bulunuyor. Birkaç hayvan, sahneye dünyevi bir varlık dokunuşu katarak ön planda huzur içinde dinleniyor. Sanatçının tekniği, tüm kompozisyona dokulu bir nitelik kazandıran kasıtlı fırça darbelerinde belirgindir. İzleyicinin neredeyse yaprakların hışırtısını ve kırsal alanın alçak homurtusunu duyabileceği bir alan.