Bu eser, yüksek söğüt ağaçlarının nehir kıyısını görkemli bir şekilde süslediği huzurlu bir sonbahar manzarasının özünü yakalıyor. Etkileyici arka plan, nazik ve yumuşak tonlar sunarak sahneyi huzurlu bir atmosferle sarmalıyor; su üzerindeki parlayan yansımalar, yukarıdaki canlı yaprakları yansıtıyor. Monet, imzası olan kırık fırça darbelerini ustaca kullanarak, renklerin sorunsuz bir şekilde bir araya gelmesine izin verir ve rüya gibi bir etki yaratır; bu teknik, yaprakların hafif rüzgarda nazikçe sallanıyormuş gibi bir hareket hissi uyandırır.

Sıcak turuncular, sarılar ve yeşiller paleti, nehrin sakin mavi tonlarıyla belirgin bir tezat oluşturuyor ve izleyicileri bu huzurlu su yolunun yanındaki durumu hayal etmeye davet ediyor. Duran ağaçlar yalnızca konular değil, aynı zamanda doğanın sessiz direncini temsil ediyormuş gibi duruyor; değişen mevsimlere karşı dimdik ayakta kalıyorlar. Bu parça, Monet'in doğaya olan hayranlığını yansıtmakla kalmaz, aynı zamanda Empresyonizm’de önemli bir anı da simgeler; doğal güzelliğin geçici doğasını duygusal derinlik ve anlık yakalama ile ifade etme dalında bir geçiştir.