Dit kunstwerk vangt de essentie van een rustige herfstlandschap en concentreert zich op hoge populieren die majestueus langs de rivierbedding staan. De etherische achtergrond toont zachte tinten die het tafereel in een rustige sfeer omhullen, terwijl de glanzende reflecties op het water het levendige loof erboven weergeven. Monet maakt meesterlijk gebruik van zijn kenmerkende gebroken penseelstreken, waardoor de kleuren naadloos mengen en een dromerige effect creëren; deze techniek roept een gevoel van beweging op, alsof de bladeren zachtjes in de bries wiegen.

Het warme palet van oranje, gele en groene tinten contrasteert scherp met de koele, rustige blauwe tinten van de rivier en nodigt de kijkers uit om zich voor te stellen hoe ze zich zouden voelen als ze naast deze vredige waterweg zouden staan. De staande bomen zijn niet alleen onderwerpen, maar lijken de stille veerkracht van de natuur te belichamen, stevig staande temidden van de veranderende seizoenen. Dit stuk weerspiegelt niet alleen Monets bewondering voor de natuur, maar markeert ook een belangrijk moment in het impressionisme - een verschuiving naar het vangen van de vluchtige schoonheid van de natuur met emotionele diepgang en spontaniteit.