Işığın sıcak ama loş parıltısı içinde bu sahne, izleyiciyi sessiz ve bir parça hüzünlü bir odanın içine davet ediyor; iki figür dinlenmekte. Usta fırça darbeleri, uzun bir nöbet sonrası bitkinliğini ve sakinliği yakalıyor; ağır bir örtünün altında uzanmışlar, yorgunluklarını belli ediyorlar. Odanın kaba duvarları ve az ışık alan ortamı, mütevazı bir bekçi kulübesi hissi veriyor; silahlar ve bayrakların flulaştırılmış varlığı askeri görevi çağrıştırıyor. Renk paleti, toprak tonları ve derin kırmızılarla bezeli; mekânda bir sıcaklık, hâlsizlik ve zamanın geçişi hissi yaratıyor.

Kompozisyon, gölgeler ve yumuşak ışık katmanlarıyla önce dinlenen figürlere, sonra kaba dokulara; duvarlara, kirişlere ve dağınık ekipmana göz gezdirirken, sahnenin sessiz durgunluğunun içinde bile anlatısal bir gerilim olduğunu hissettiriyor. Bu eser, Meknes'teki Fas askeri yaşamının tarihsel anını çağrıştırıyor. Her fırça darbesi, nöbet ve dinlenme hikâyeleri anlatıyor; ressamın romantik oryantalizme ve insan zaafiyetine olan hayranlığını yansıtıyor. Egzotik olanla insan ruhunun sessiz dayanıklılığına dair dokunaklı bir kanıt.