Bu narin çizim, mitolojik yankılar taşıyan duygusal bir anı yakalıyor. Yumuşak ve akıcı çizgilerle tasvir edilen figür, çıplak ayaklarıyla düşünceli bir pozisyonda duruyor; başını hafifçe eğmiş ve çiçekler ile müzik aletleriyle süslenmiş ölü bir erkek figürünü şefkatle kucaklıyor. Sepya tonları ve ince taramalar, ışık ve gölge arasında ince bir oyun yaratıyor ve kompozisyona neredeyse rüya gibi, eterik bir hava katıyor. Arka plan, hafif kayalık dokular ve yapraklı dallarla tasvir edilmiş, figürleri gölgede bırakmadan çerçeveliyor ve duygusal ağırlığın bu samimi kucaklaşmada odaklanmasını sağlıyor.

Sanatçının tekniği, ince çizgi çalışması ve ton varyasyonlarında ustalığını gösteriyor; sahnedeki narin güzellik ve hüzne vurgu yapıyor. Bu eser, müziği ve aşkı ölümün ötesine geçen Orfeus mitini anımsatıyor ve izleyiciyi duygu ile efsanenin iç içe geçtiği bir dünyaya davet ediyor. Sınırlı renk paleti ve detaylara verilen önem, esere zamansız bir nitelik kazandırırken, yumuşak duruş ve ifadeler, aşk, kayıp ve sanatın insan duygularını ölümsüzleştirme gücü üzerine sessiz bir düşünce uyandırıyor.