Bu büyüleyici parçadaysa, rengarenk bir sahne, çiçeklerle dolu yemyeşil bir bahçede açığa çıkıyor. Merkezdeki figür—akıcı bir kırmızı elbise giymiş etkileyici bir kadın—zarif bir şekilde oturuyor; ifadeleri, düşünce ve cazibenin bir karışımını yansıtıyor. Bir çiçek tacı tutuyor, sanki bir düşünce anında ya da bir kutlama hazırlığında yakalanmış gibi; etrafında dökülen yapraklar ve çiçekler, doğayla olan bağını hem samimi hem de büyüleyici bir şekilde işaret ediyor. Onun çevresindeki figürler, mitolojiden gelen hafif rüzgârları temsil ediyor; açığa çıkan hayali varlıklar, dans eder gibi görünerek baharın bolluğunu kutluyorlar.

Zengin renk paleti, büyüleyici yeşiller, derin kırmızılar ve ince mavi tonlarla patlıyor, izleyiciyi bu kutsal alemin derinliklerine çekiyor. Waterhouse'un tekniği, yumuşak fırça darbeleri ve ince detaylar ile karakterizedir, duygusal bir yankı uyandırır. Bu, sadece figürlerin güzelliklerini değil, her jest ve bakışın içindeki duyguları da takdir etme davetidir. Kompozisyon kendisi, hareketle dolu; iç içe geçmiş figürler ritmik bir akış yaratıyor, doğanın döngüsel güzelliği, yenilenme ve feminenliği vurgulayan bir tema oluşturuyor.