Bu büyüleyici eser, bir rustik vazodan fışkıran çeşitli çiçeklerin canlı bir kompozisyonunu barındırıyor. Kırmızı gelinciklerin canlılığı cesurca öne çıkıyor; zengin tonları, içlerindeki daha soğuk mavi çiçeklerin güzel bir şekilde kontrast oluşturmasını sağlıyor. Arka plandaki canlı yeşiller, sanki ilkbaharın kendisi tuvale yansımış gibi, hareketli bir atmosfer yaratıyor. Alt kısımdaki beyaz papatyalar, eğlenceli bir dokunuş ekliyor; basit güzellikleri yukarıdaki daha gösterişli düzenlemeye karşıtlık sergiliyor. Van Gogh'un karakteristik fırça darbeleri, çiçeklerin hafif rüzgarda sallanıyormuş gibi bir hareket hissi yaratıyor.

Renk kullanımı etkileyici; sıcak kırmızıların ve soğuk mavilerin etkileşimi, izleyiciyi içeriye davet eden bir görsel diyalog oluşturuyor. Bu eser, yaşamın ve güzelliğin geçici doğasını ve bir doğa manzarasında kapsanan duyguların zenginliğini yansıtan spontane bir enerjiyle dolup taşıyor. Tarihsel olarak, 19. yüzyılın sonlarında, Van Gogh, rengin duygusal ve ifade edici potansiyelini keşfediyordu ve bu eser, onun yenilikçi ruhunu somutlaştırıyor. İzleyiciyi durmaya davet ederken, doğal dünyanın geçici çekiciliği ve bir doğa manzarasındaki duyguların derinliği üzerine düşünmeye yönlendiriyor.