Bu hassas suluboya, puslu ve soft dağlar önünde huzur içinde dinlenen bir kaplanı tasvir ediyor. Kaplanın formu yerde nazikçe kıvrılmış; genellikle doğadaki vahşi görüntüsüne zıt olarak sakin ama güçlü bir duruş sergiliyor. Sanatçının fırça darbeleri akıcı ama kesin; ocre ve yanmış toprak tonlarının yumuşak geçişleri, çevredeki toprak yeşili ve mavinin tonlarıyla zarifçe harmanlanmış. Mat renk paleti, sakin bir şafak veya gün batımı atmosferi yaratıyor, tablonun düşünceli bir ruh hali vermesine katkıda bulunuyor.

Kompozisyon, hayvanın detaylı betimlemesini geniş ve atmosferik araziyle dengeliyor; izleyiciyi doğanın huzurlu anlarından birine davet ediyor. Kaplanın yumuşak kürkü, uzaktaki dağların keskin hatlarıyla zıtlık oluşturuyor, doku ve form arasında uyumlu bir etkileşim yaratıyor. 1930 yılında yaratılan bu tablo, romantik natüralizmin ve empresyonist duyarlılığın bir birleşimini yansıtıyor; bu dönemlerde bu tür temsiller hem bilimsel hem de poetik bir anlama sahipti. Duygusal etkisi derin, huzur, saygı ve vahşi doğanın kırılgan güzelliğini çağrıştırıyor.