Bu etkileyici parçada, bir figür bir kemerli kapı çerçevesinde dururken, düşüncelere çağrı yapan çekici bir anlatım yaratıyor. Soluk ama zengin renkler, sahneye oniric bir kalite kazandırırken, yumuşak yeşiller figürün giydiği pastellerle iç içe geçiyor. Arka plandaki yarı saydam kalite cömert bir bahçenin varlığını ima ediyor; doğanın insan varlığıyla ince bir şekilde iç içe geçmiş kutlaması. Her fırça darbesi, sıcaklık ve ışıkla titriyor, yalnızca bir imge değil, somut bir atmosfer yaratıyor.

Sanatçının tekniği harika bir şekilde izlenimci; belirli bir yerde olmanın hissiyatına odaklanıyor ve katı bir sunumdan ziyade bir yer. Sanki yaprakları sallayan hafif bir esintiyi hissedebiliyormuşsunuz gibi. Figür ile parlak dış alan arasındaki yumuşak zıtlık, dinamik bir gerilim oluştururken, duvarlardaki karmaşık detaylar - muhtemelen Endülüs mirasına bir selam - kültürel bir zemin sunarak soyut olanı gerçeğe bağlıyor. Eserin duygusal etkisi derin bir yankı oluşturuyor, nostalji ve ev ile kurulan bir bağı çağrıştırarak, geçiş deneyimlerimizi ve yaşadığımız mekanları düşünmeye davet ediyor.