In dit intense zelfportret confronteert de kunstenaar ons met haar afbeelding, omgeven door weelderige, grootbladige groene bladeren die haar serene maar vastberaden uitdrukking bijna omsluiten. De compositie is strak gecentreerd, met haar gezicht als middelpunt, terwijl een halsketting van doornen haar nek omsluit als een symbool van pijn en veerkracht, met een tere kolibrie gevangen in het midden – een opvallend contrast tussen schoonheid en lijden. Een zwarte kat verschuilt zich achter haar rechter schouder, met smaragdgroene ogen die de scène doordringend aankijken, terwijl een spinapenmonkey aan haar linkerzijde contemplatief lijkt, zacht enkele takken aanrakend. Subtiele vlinders fladderen rond haar gevlochten haar en voegen een vleugje fragiel leven toe te midden van het doornenverstrikking. De meesterlijke vaardigheid van de kunstenaar blijkt uit de minutieuze weergave van gelaatstrekken en texturen; elk blad, haarlok en de iriserende veren van de vogel zijn met buitengewone detailgetrouwheid geschilderd. Het gedempte maar rijke kleurenpalet – diepe groentinten, de zachte blos van haar huid en intens zwart – versterkt de emotionele impact en roept thema’s op van innerlijke pijn en kracht. Geschilderd in een turbulente periode gekenmerkt door fysieke en emotionele pijn, verbindt dit werk het intieme met het symbolische en maakt het tot een visueel gedicht over doorzettingsvermogen en identiteit.