Το έργο απεικονίζει ένα νεαρό κορίτσι καθισμένο που κρατά ένα κλαδί με λεμόνι στο χέρι. Ο καλλιτέχνης τονίζει τη ζωντανή προσωπικότητα του κοριτσιού μέσω της εντυπωσιακής του ένδυσης - ενός δραματικού ροζ φορέματος διακοσμημένου με μαύρες λεπτομέρειες - προκαλώντας ένα αίσθημα αθωότητας και παιγνιώδους διάθεσης. Η υφή των σγουρών, ανακατεμένων μαλλιών της, που εικονίστηκε σε πλούσιες χρυσές αποχρώσεις, αντιπαραβάλλεται με το σκοτεινό φόντο, τονίζοντας την ζωντανή παρουσία της μέσα στην ο darkness . Η προσοχή του Μιλλέ στην πτύχωση του ρούχου της δημιουργεί μια ρευστότητα που δίνει ζωή στη σκηνή· είναι σχεδόν σαν το ύφασμα να ψιθυρίζει μυστικά του παρελθόντος, αντηχώντας ιστορίες που δεν έχουν ειπωθεί.

Συναισθηματικά, ο πίνακας μεταφέρει μια αίσθηση νοσταλγίας και ζεστασιάς, προσκαλώντας τον θεατή να σκεφτεί τη φευγαλέα φύση της παιδικής ηλικίας. Ο τρόπος με τον οποίο το κορίτσι απεικονίζεται - χαμένο στον δικό της κόσμο, με μια αίσθηση περισυλλογής - προσελκύει την προσοχή και διεγείρει την αναστοχαστικότητα για τις δικές του παιδικές μνήμες. Το ιστορικό πλαίσιο της δεκαετίας του 1860 στην Αγγλία, μια εποχή σημαντικής καλλιτεχνικής εξέλιξης, συμβάλλει στη βάθος του έργου, καθώς ο Μιλλέ ήταν μέρος της Αδελφότητας του Πρώτου Ραφαέλ, η οποία προσπαθούσε να ξανακαθορίσει την ομορφιά μέσω του ρεαλισμού και των ζωντανών χρωμάτων. Αυτό το κομμάτι στέκεται ως καλλιτεχνική μαρτυρία αυτής της κίνησης, συλλαμβάνοντας μια στιγμή που φαίνεται και οικεία και καθολική, αντηχώντας με οποιονδήποτε έχει ποτέ μαγευτεί από τη γοητεία της νεότητας.