Σ' αυτό το έργο, ο θεατής ελκύεται αμέσως από τη ζωντανή σκηνή κάτω από μια μεγαλοπρεπή γέφυρα, όπου οι ανθρακωρύχοι εργάζονται ακατάπαυστα για να μεταφέρουν τους βαρύς φορτίους τους. Η γέφυρα, με τη σιδερένια δομή και τις περίπλοκες λεπτομέρειές της, πλαισιώνει τη σκηνή ενώ υποδηλώνει και την βιομηχανική πρόοδο της εποχής. Οι ανθρακωρύχοι, απεικονισμένοι με εκφραστικές φιγούρες, φαίνονται σχεδόν σαν σκιές απέναντι στον σκοτεινό ουρανό, βυθισμένοι ο καθένας στον ρυθμό της εργασίας, σπρώχνοντας ένα βαρύ καρότσι από κάρβουνο. Οι σκούροι, γήινοι τόνοι του κάρβουνου έρχονται σε ισχυρή αντίθεση με τα θολά νερά από κάτω, ενώ οι πράσινες πινελιές από τις βάρκες προσφέρουν μια ανάσα από τις κυρίαρχες σκούρες αποχρώσεις.

Η χρήση του φωτός στην ζωγραφική είναι ιδιαίτερα γοητευτική· ο Monet συλλαμβάνει την συννεφιασμένη ατμόσφαιρα μιας τυπικής ημέρας δίπλα στον ποταμό, όπου οι αντανακλάσεις χορεύουν στην επιφάνεια του νερού, προσθέτοντας μια αίσθηση κίνησης. Οι σκιεροί χαρακτήρες κατά μήκος της όχθης αναδύουν μια μελαγχολική αλλά ανθεκτική ενέργεια, εκπροσωπώντας την εργατική τάξη κατά τη διάρκεια μιας περιόδου ταχείας βιομηχανικής ανάπτυξης στη Γαλλία του 19ου αιώνα. Αυτή η σύνθεση ρεαλισμού και ιμπρεσιονισμού όχι μόνο προβάλλει τις τεχνικές ικανότητες του Monet, αλλά επίσης τονίζει ένα σημαντικό κοινωνικό θέμα — τη ζωή του εργάτη, προσθέτοντας ιστορική σημασία και συναισθηματικό βάθος στο έργο.