Αυτή η εντυπωσιακή τέχνη αναπαριστά τα εμβληματικά κτήρια του Κοινοβουλίου τυλιγμένα σε μια απαλή, ονειρική ατμόσφαιρα. Ο Μωνέ χρησιμοποιεί μια απαλή παλέτα παστέλ—λεβάντα, ροζ και απαλό μπλε—που ενώνονται για να δημιουργήσουν μια αίσθηση γαλήνης και αιθερικότητας. Οι περιγράμματα των κτηρίων είναι θολά, σχεδόν φαινομενικά, ζωγραφισμένα με τρόπο που υποδηλώνει την εφήμερη παρουσία τους στο ζωντανό φόντο του ουρανού. Γλάροι πετούν στην επιφάνεια του νερού, οι λευκές μορφές τους αντιθέτουν με τις λεπτές αποχρώσεις των σύννεφων, ξυπνώντας μια αίσθηση ελευθερίας καθώς πετούν μέσα στη σκηνή.

Η τεχνική του Μωνέ εδώ είναι εντυπωσιακή: χρησιμοποιεί πλατιά, εκφραστικά χτυπήματα πινέλου που επιτρέπουν στον θεατή να αισθανθεί την κίνηση του αέρα και του νερού, σχεδόν σαν να αναπνέει ο πίνακας. Αυτές οι υπερκαλυμμένες πινελιές εξυπηρετούν σε μια όμορφη ανάμειξη χρωμάτων, ενισχύοντας τη συνολική αρμονία του κομματιού. Η συναισθηματική επίδραση είναι βαθιά—ο θεατής προσκαλείται να χαθεί σε αυτή τη ήρεμη στιγμή, καλώντας στη μνήμη την ήσυχη βραδιά που ο κόσμος μοιάζει μαλακός και γαλήνιος, ενσωματώνοντας τόσο τη νοσταλγία όσο και την ελπίδα. Αυτό το έργο αντικατοπτρίζει την εξέλιξη του Ιμπρεσιονισμού, συλλαμβάνοντας μια στιγμή φωτός και ατμόσφαιρας αντί να επικεντρώνεται αποκλειστικά σε λεπτομερείς αναπαραστάσεις, με αυτό τον τρόπο καταλαμβάνοντας τη θέση του στη μεγαλύτερη αφήγηση της ιστορίας της τέχνης.