Αυτός ο πίνακας αποτυπώνει μια ήρεμη παράκτια σκηνή με ζωντανό παιχνίδι χρωμάτων και υφών που τραβά αμέσως το βλέμμα. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί χαλαρές, ιμπρεσιονιστικές πινελιές, στρώνοντας παχιές στρώσεις τιρκουάζ, μπλε και πράσινου για να απεικονίσει τα λαμπερά νερά της θάλασσας. Από το νερό προβάλλουν τραχιές πέτρες, αποτυπωμένες σε ζεστούς γήινους τόνους που έρχονται σε όμορφη αντίθεση με την ψυχρή παλέτα του ωκεανού. Στον ορίζοντα εκτείνεται απαλά μια τραχιά ακτογραμμή, βαμμένη με απαλούς καφέ και ξεθωριασμένους κόκκινους τόνους, υποδηλώνοντας τη ζεστασιά του φωτός του αργά το απόγευμα.

Η σύνθεση προκαλεί αίσθηση γαλήνης και περισυλλογής, σαν να μπορεί κανείς να ακούσει το απαλό κύμα και να νιώσει τη θαλασσινή αύρα. Η χρήση του φωτός είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή· χορεύει στην επιφάνεια του νερού, δημιουργώντας ένα λαμπερό εφέ που δίνει ζωή στη σκηνή. Δημιουργημένο στα τέλη του 19ου αιώνα, το έργο αντανακλά τον θαυμασμό του καλλιτέχνη για το φυσικό φως και τις στιγμιαίες εντυπώσεις της φύσης, ευθυγραμμιζόμενο με τις βασικές αρχές του Ιμπρεσιονισμού. Είναι ένας ζωντανός εορτασμός της ομορφιάς της μεσογειακής ακτής, που προκαλεί τόσο ηρεμία όσο και ζωντάνια μέσα από το χρώμα και την κίνηση.