Αυτή η εκφραστική σχεδίαση αποτυπώνει μια γυναίκα που κάθεται με χάρη, με την πλάτη να είναι διακριτικά γυρισμένη προς τον θεατή. Εκτελεσμένη κυρίως σε απαλά και υποτονικά κόκκινα, λευκά και γκρι χρώματα πάνω σε μπεζ φόντο, ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί λεπτές τεχνικές μολυβιού και παστέλ για να αποδώσει τόσο την υφή του δέρματος της γυναίκας όσο και το ρέον ύφασμα που την τυλίγει. Η σύνθεση εστιάζει έντονα στο περίγραμμα της φιγούρας, αναδεικνύοντας την καμπύλη της πλάτης και τη κομψή στάση που διαμορφώνεται από την καρέκλα που κάθεται. Η χαλαρή, σχεδιαστική ποιότητα προσδίδει στη σκηνή μια παροδική, σχεδόν ψιθυριστή οικειότητα — μια ιδιωτική στιγμή, κρεμασμένη ανάμεσα στη σιωπή και την ανάσα.

Η μετρημένη χρήση χρωμάτων και οι ελάχιστες λεπτομέρειες κατευθύνουν το βλέμμα μέσα από απαλά φώτα και σκιές, δημιουργώντας έναν ρυθμό ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι που ζωντανεύει τη σταθερή στάση. Αυτός ο συνδυασμός γρήγορου σχεδίου και λεπτού μοντελαρίσματος αντανακλά την αισθητική του τέλους του 19ου αιώνα όπου η αμεσότητα και η κομψότητα ενώνονται. Η συναισθηματική επίδραση βρίσκεται στην απλότητά του, προσκαλώντας τον θεατή να εμβαθύνει στην σιωπηλή χάρη και την ήρεμη αξιοπρέπεια της καθιστής φιγούρας. Ιστορικά, παρουσιάζει την εκλεπτυσμένη προσέγγιση στο γυναικείο πορτρέτο που χαρακτηρίζει την εποχή του — ισορροπώντας ανάμεσα στην επισημότητα και την τρυφερή ανθρώπινη κατανόηση, που φαίνεται προσωπική και διαχρονική.